Camino tinto - dzień 2

Piwo małe, ale cholernie lodowate. Od razu poczułem, że dostałem strzał w migdał, charakterystyczne drapanie w gardle. Tak czasem bywa, że człowiek błyskawicznie wyczuwa naruszenie równowagi organizmu i wie - coś paskudnego będzie się kluło.

Jest dość ciepło, choć wieje. Na długich stromych podejściach pot się leje. Przynajmniej ze mnie, bo Zając jest na to odporny. Kasia od wysiłku się nie poci.

- Taką mam cechę - wzrusza ramionami. - Fizjologiczną.

Spotykamy pierwsze krzyże upamiętniające śmierć pielgrzyma. Tu w 2002 roku nie wytrzymało serce Shingo Yamashity z Japonii. Razem ze starszym, zarośniętym Francuzem zastanawiamy się, jak do tego mogło dojść. Wyprzedzający nas Hiszpanie podpowiadają:

- Arriba, arriba...

Prosta sprawa - krzyż stoi tuż za sporym podejściem.

Siwy, brodaty, szczupły Francuz, w krótkich spodenkach, jest wyjątkowo szybkoruchliwy. Chwilę duma, pomrukuje i błyskawicznie rusza pochylony nisko, prawie do ziemi. Pyta o czas. Spokojnie, francuski bracie, jest dopiero jedenasta trzydzieści!

- Gonię mojego młodego angielskiego przyjaciela - zdradza z niecierpliwością w głosie.

Nie zdążyliśmy go spytać, co takiego targa w torbie trzymanej w garści, a o to aż się prosiło zapytać. Popędził obłędnie. Chyba jest zaprawiony w chodzeniu. Jak zawodowiec.

- Może to legionista? - poddaję myśl.

- Cudzoziemski - uzupełnia Zaj podrzucając lekko swój mały plecak.

- I szuka przyjaciela, z którym służył w Kongo.

- Dawno zaginionego w boju przyjaciela - podsumowuje Kasia. I już wiemy - od dziś, jeśli oczywiście kiedykolwiek go dogonimy, brodacz ten zwany będzie przez nas Legia. Powinien być dumny.

Na ostrym, górskim, wiodącym przez las zejściu do Zubiri Zaj zaczyna odczuwać mięśnie nóg. Narzeka też coraz bardziej na kolana. Zwalnia, krzywi się, wspiera nawet na znalezionym kiju. Głupio mi, że ona cierpi.

Dotykalna, bezwzględna prawda Camino. To takie proste. Idzie się zawsze w pojedynkę. To tylko w tak zwanych normalnych, cywilizowanych, jakoś tam zapłaconych, czyli wymaganych okolicznościach, Kasia by przysiadła gdziekolwiek, a ja szukałbym środka transportu, do którego mógłbym ją donieść. Pojechalibyśmy do domu, hotelu, jakiegoś bezpiecznego miejsca, gdzie mogłaby się położyć na kanapie z pilocikiem w ręku. Zapodalibyśmy sobie jakiś filmik, może kieliszeczek brandy. I miły wieczór.

Tutaj jest inaczej. Oboje czujemy własny trud do poniesienia. Ona ma swój plecak, ja mam swój. Ona swoje nogi, ja swoje. Ona wie, że na barana do Santiago jej nie doniosę. Zresztą, absolutnie nie oczekuje tego ode mnie. Zdani jesteśmy głównie na siebie samych. Niesiemy sobie wszelaką możliwą pomoc, ale po pierwsze mamy sobie nie przeszkadzać.